Γενιά του πολυτεχνείου - Φασισμός: σημειώσατε 2.
Ήταν ένας συγκλονιστικός αγώνας, κατά τον οποίο και οι 2 ομάδες χρησιμοιήσαν όλα τα όπλα τους, με αρκετές ανατροπές στο σκορ, πολύ θέαμα, ακόμη μεγαλύτερο παρασκήνιο και, φυσικά, με αναπάντεχο και τρομερό φινάλε.
Η ομάδα του φασισμού προηγήθηκε με αντικανονικό γκόλ στις 21 Απριλίου 1967. Πολλοί από τους θεατές, αν και μισούσαν αυτή την ομάδα, βλέποντας αυτό το καλό ξεκίνημα άρχισαν να την υποστηρίζουν. Η ομάδα της γενιάς άρχισε να ξυπνάει σταδιακά και κατάφερε να ισοφαρίσει στο πρώτο ημίχρονο στις 17 Νοέμβρη 1973 (αν και αξίζει να σημειωθεί οτί πολλοί από τους οπαδούς της θεώρησαν στην αρχή αυτό το γκολ "προβοκατόρικο", αλλά με το replay πείστηκαν για την "εγκυρότητα" του). Η πλειοψηφία των φιλάθλων πλέον είναι με τη γενιά. Ένα αυτογκόλ από Κύπριο παίκτη της ομάδας του φασισμού το καλοκαίρι του '74 και η ομάδα της γενιάς βρίσκεται μπροστά. Ο φασισμός καταρρέει στο τέλος του πρώτου ημιχρόνου και δέχεται κι άλλο γκολ. 3-1 στο ημίχρονο μπροστά η γενιά. Το κοινό ζητωκραυγάζει, ενθουσιάζεται και ζητάει μεταγραφές απο το εξωτερικό. Θέλει να αλλάξει μερικούς βασικούς που έτρεξαν, ίδρωσαν, χτύπησαν, μάτωσαν με κάποιους πιο glamorous που είδαν όλο το πρώτο ημίχρονο από την τηλεόραση. Έτσι και γίνεται. Κάποιοι παίχτες απο Σουηδία, Γαλλία, ΗΠΑ έρχονται για να γίνουν ηγέτες της ομάδας. Στην άφιξη στο αερόδρόμιο δηλώνουν ότι θα κάνουν κάθετι που περνάει από το χέρι τους για να πάει η ομάδα μπροστά (αν και δεν έγιναν ποτέ γνωστές οι οικονομικές τους απολαβές).
Αρχίζει το δεύτερο ημίχρονο και η ομάδα του φασισμού δε κατεβαίνει στο γήπεδο. Οπότε λένε να παίξουν για λίγο μόνοι τους. Περνούν μερικοί μήνες με ανούσιο θέαμα και οι ηγέτες της γενιάς, που είναι και οι πρώτοι μπαλαδόροι και ντριμπλάρουν όποιον θέλουν, σκέφτονται ότι δεν έχει πλάκα έτσι, το κοινό αρχίζει να βαριέται και γι' αυτό πρέπει κάποιοι να πάνε στην άλλη ομάδα (όχι επειδή το θέλουν, άλλωστε ποιος θέλει να πάει στη μισητή ομάδα, απλά έτσι, για να γίνει παιχνίδι). Κάνουν τη θυσία και προτείνουν τους εαυτούς τους μαζί με μερικούς ακόμη έμπιστούς τους. Οι οπαδοί της γενιάς και οι υπόλοιποι παίκτες το αποδέχονται με αποτέλεσμα η ομάδα να χωριστεί στα 2 και να συνεχιστεί ο αγώνας σε στυλ οικογενειακού διπλού. Να σημειώσουμε σε αυτό το σημείο, ότι οι παίκτες που πήγαν στην άλλη ομάδα δεν άλλαξαν φανέλες, ποτέ δε θα το έκαναν αυτό, να βάλουν τις φανέλες της μισητής ομάδας.
Στην αρχή ο αγώνας αυτός είναι αμφίρροπος και ισορροπημένος. Και οι 2 ανταγωνιστές θέλουν να κερδίσουν τις επευφημίες του κοινού, το οποίο έχει χωριστεί και αυτό στα 2. Οι πρωτοκλασάτοι παίκτες, που παίζουν τώρα με την ομάδα του φασισμού, δε μπορούν να δεχτούν ότι δε μπορούν να νικήσουν. Έτσι, σε ένα time-out δίνουν την εντολή να αρχίσουν σκληρά μαρκαρίσματα, ενώ συμβουλεύουν και τους διαιτητές να τους βοηθήσουν λίγο λόγω ονόματος. Ξαναρχίζει ο αγώνας και η εικόνα που παρουσιάζεται αλλάζει άρδην. Ύπουλα μαρκαρίσματα, πέναλτι κατά παραγγελία, γκολ απο οφ-σάιντ και το σκορ έχει φτάσει στο 15-3 υπέρ του φασισμού. Το κοινό αναρωτιέται μουδιασμένο τι γίνεται, αλλά τουλάχιστον ανακουφίζεται από την ιδέα ότι δεν είναι φασίστες. 2-3 παίχτες της γενιάς απογοητεύονται και αλλάζουν ομάδα από μόνοι τους (γιατί κανένας δε θέλει να είναι με τους χαμένους). 2-3 άλλοι σκέφτονται ότι και ο μέγας προπονητής της Γαλλίας του '68 έπραξε ανάλογα και ακολουθούν το παράδειγμα του. Με το ίδιο σκεπτικό και οι θεατές αρχίζουν να αλλάζουν σιγά σιγά ομάδα. Μια κρίσιμη φάση στο '89 και ακόμη περισσότεροι αλλάζουν μεριά. Ένα ακόμη χτύπημα στο '91. Στην ομάδα της γενιάς μένουν 2-3 μόνο παίκτες οι οποίοι καταντούν γραφικοί, γιατί αντιστέκονται ακόμη. Στην άλλη ομάδα, τα φυτώρια έκαναν καλά τη δουλειά τους: τα παιδιά των παλαιών stars είναι πλέον βασικοί και αναντικατάστατοι. Με το δείκτη του σκορ γύρω στο 35-10 το κοινό αποχωρεί, αφού ο αγώνας δεν έχει κανένα ενδιαφέρον: η ομάδα του φασισμού είχε χάσει απο το '74 λένε, όσοι παίζουν τώρα δικοί μας είναι, ας πάμε σπίτια μας...
Το ματς συνεχίζεται. Κάθε 4 χρόνια όλοι πηγαίνουν να δουν μια φάση, να χαρούν και να φύγουν ξανά. Κανείς δε ξέρει πόσο έχει πάει το σκορ. Άλλωστε, όσοι ασχολούνται με τον αθλητισμό γνωρίζουν καλά ότι οι αριθμοί ποτέ δε λένε την αλήθεια.
Και κάθε χρόνο γιορτάζουν εκείνο το μνημειώδες γκολ στις 17 Νοέμβρη που άλλαξε τον ρου του αγώνα...
Αφιερωμένο σε αυτούς που μάτωσαν τη φανέλα στις 17 Νοέμβρη 1973...
