100

Με τη νέα μηχανή σχεδίασα το σοφιστικέ μουσάκι. Αν και καλοκαιριάζει, κατέβασα τραγιάσκα και πολύχρωμο κασκόλ από την ντουλάπα για να είμαι έτοιμος. Ως δεινός ρήτορας έπεισα και άλλα 8 άτομα να με ακολουθήσουν σε μικρό θεατράκι 50 θέσεων με δίμετρο ταβάνι, όπου οι τυχεροί της πρώτης σειράς μπορούν να καταλάβουν τι έφαγε για μεσημεριανό ο πρωταγωνιστής. Η υπόθεση είναι η εξής: έχεις μια ώρα να διαλέξεις μια ανάμνηση που θα σε συντροφεύει στην αιωνιότητα. Όλα τα υπόλοιπα θα σβηστούν από την μνήμη σου. Ποια, λοιπόν, είναι αυτή; Πρόσεχε, δεν είναι εύκολο.

Εντυπώσεις από την παράσταση αύριο...

Update: Λοιπόν, το σχόλιο μου είναι ότι η παράσταση είναι σχετικά μικρή σε διάρκεια (ούτε μια ώρα). Ως εκ τούτου θίγει μόνο κάποια βασικά ζητήματα όπως την επιτυχία και τον έρωτα. Την υποκειμενικότητα με την οποία τα αντιμετωπίζουμε. Ακόμα κι αυτά, όμως, δε τα σκαλίζει, μάλλον τα γρατζουνάει. Από την άλλη θα ήταν άδικο να έχεις την απαίτηση από ένα θεατρικό έργο να σου υποδείξει το νόημα της ζωής. Το μόνο που πρέπει να ζητάς είναι η πρόκληση για σκέψη, κάτι που το '100' καταφέρνει με επιτυχία.
Κλείνοντας, δε με βοήθησε να βρω τη δική μου ανάμνηση, μόνο να αποκλείσω μερικές...