Tuesday, November 06, 2007

Ακροβάτης


art by inbalance


Για τον Ζ. τον νονό

Θα ξανανεβώ πάνω στο σχοινί
πάνω στο σχοινί το τεντωμένο
Κι έχω μυστικό, είναι μυστικό
το ίδιο λάθος πάντα πως το καταφέρνω
Κι έτσι ξαφνικά, θα βρεθώ με μιας
κάτω απ' το σχοινί, στο χώμα τσακισμένος
Μην ενοχλείστε κύριοι, είναι ευχαρίστησή μου
κάθε βραδιά εδώ, μπροστά σας να πεθαίνω

Γ.Α.

17 comments:

Anonymous said...

Ελπίζω σύντομα να σε ξαναβαφτίσω, αν και δεν πιστεύω ότι σου ταιριάζουν πολύ τα συμβατικά και φιλήσυχα ονόματα.
Μιας και σου άρεσε αυτό το ποιηματάκι θα σου στείλω και δύο από τα αδερφάκια του. Θα τα αναγνωρίσεις μόνο αν έδωσες την πρέπουσα προσοχή όταν τα συνάντησες.

"Αληθινό είναι ό,τι σπαταλιέται
δίχως προφανείς λόγους
Ό,τι εκσφενδονίζεται στο μηδέν
δίχως ουρές και ίχνη
Ό,τι υπάρχει από σύμπτωση
δίχως να καυχιέται γι' αυτό
δίχως να νοιάζεται αν θα μπορεί
για πάντα να μη καυχιέται γι'αυτό"


"Συμβαίνει με τους κακομαθημένους κομήτες
Δεν μπορούν να σηκώσουν τα μάτια τους
Δεν μπορούν να θυμηθούν την τροχιά τους
Βρίσκονται πάντα εκεί που δεν πρέπει
Με τις αστείες ουρές τους
Αναστατώνουν το σύμπαν"

psarog said...

poemius, πάντα εκεί που δεν πρέπει...

Anonymous said...

...and the Show goes on...

Anonymous said...

"Ο έρωτας είναι σαν το αστέρι
μήτε πιο πάνω
μήτε πιο κάτω
από τη μοίρα των άλλων ουράνιων.
Αν ο καιρός ευνοϊκός
ξεγελά το χρόνο
μεταθέτοντας από μέρα σε μέρα
κι από λεπτό σε λεπτό
την συνεχώς μετέωρη ημερομηνία λήξεως."

Anonymous said...

...και κράτα το show μαϊμου γιατί δεν πρόλαβα να δω τον άντρα να πέφτεi και πως θα κάνω μια ευχή για να τον σώσω...

psarog said...
This comment has been removed by the author.
psarog said...

@1elixe, poemius, komparsos: Παίξε παλιάτσο, τα τραγούδια σου τελειώνουν

Anonymous said...

Δεν ξενερώνουμε ποτέ!!!!!

psarog said...

Όλε,όλε,όλε

Anonymous said...

Λυπήθηκαν πολύ στον αποχωρισμό τους.
Δέν τό'θελαν αυτοί,ήταν οι περιστάσεις.
Βιοτικές ανάγκες κάνανε τον ένα
να φύγει μακρύα-Νέα Υόρκη ή Καναδά.
Η αγάπη τους βέβαια δεν ήταν ίδια
όπως πριν,
είχε ελατωθεί η έλξη βαθμιέα
είχε ελατωθεί η έλξη της πολύ.
Όμως να χωριστούν,δεν το'θελαν αυτοί.
Ήταν οι περιστάσεις.-΄Η μήπως
καλλιτέχνης φάνηκε η Τύχη
χωρίζοντάς τους τώρα
πριν σβύσει το αίσθημά τους,
πριν τους αλλάξει ο Χρόνος,
ο ένας για τον άλλον θα είναι
σαν να μένει πάντα
των είκοσι τεσσάρων χρόνων
τ΄ωραίο παιδί.


Κ.Π.Κ

psarog said...

penaki μην ανησυχείς αν είσαι σχετική με το θέμα. Ούτως ή άλλως, ο καθένας γράφει ότι τον εκφράζει...
Το ποίημα είναι πανέμορφο και τόσο εύστοχο...

Anonymous said...

Η ΠΤΩΣΗ (δεν έρχεται...την ζείς)

Στα παράξενα όνειρά μου
αλεξίπτωτο φοράω
σαν χρυσόσκονη κλεμμένη
στον αέρα με σκορπάω.

Ένα μάτι θηλυκό
δε δακρύζει να με σώσει
κι είναι ελεύθερη και κρύα
κι αχαλίνωτη η πτώση.

Δεν υπάρχει γυρισμός,
όλοι τρέχουν κι εγώ μέσα
με ξεγέλασε ξανά
η ανάμνηση η μπαμπέσα.

Ο χειμώνας μ' έχει αφήσει
τη φωτιά να ξανανάψω,
τις παλιές εκείνες μνήμες
μάλλον πρέπει να τις κάψω.

Κι εκείνο το φιλί
ένα άγγιγμα με ρίγος
τόσα χρόνια μακριά
ο καιρός φαίνεται λίγος.

Τότε το γλυκό μεθύσι
ήταν κάτι σαν αστείο
τώρα όλα σιωπηλά
κι ένα λίκνισμα γελοίο.

Το βυνίλιο ξεθωριάζει
και χαϊδεύω τις στροφές του
δάσκαλος ο χρόνος
και ανίερες οι ουλές του.

Ξένος παρατηρητής
λέω πια πως δε φοβάμαι
μα τα λάθη σαν ταινία
μπρος στα μάτια μου περνάνε.

Τις φωνές από τα λάθη
κάποιος πρέπει να φιμώσει
κι είναι ελεύθερη και κρύα
κι αχαλίνωτη η πτώση.

Να μαι μόνος μεθυσμένος πάλι
να ονειροπολώ
με ναυάγια αναμνήσεων
φτιαγμένα από φελό.

Τί να φταίω που γεννήθηκα
αγόρι με φτερά
και το κάθε υγρό όνειρό μου.
Μένει. Δε με διαπερνά.

Kι ονειρεύομαι στον κόσμο
κάτι πράγματα μικρά
που ο ήλιος τα γεμίζει
με μια δύσκολη ομορφιά.

Α! Α! ʼνοιξε τα μάτια σου
μάζεψ' τα κι ένωσε τα κομμάτια σου.
Μπορείς ακόμα.

Βγες από το ψυχοφθόρο
τέρμα κι όρμα.
Αναζήτησε το σοκ
που θα σε βγάλει από το κώμα.

Βάλε σε μια σειρά
τα πράγματα μεσ' στο κεφάλι σου
ποτέ δεν είναι αργά
για να πιστέψεις στις δυνάμεις σου.

Εσύ είσαι ο μόνος που μπορεί
να σε σώσει...
Να δώσει ένα τέρμα σ'αυτή
την καταραμένη πτώση!

Τις φωνές από τα λάθη
κάποιος πρέπει να φιμώσει
κι είναι ελεύθερη και κρύα
κι αχαλίνωτη η πτώση.

psarog said...

Ναι, αλλά από την άλλη είναι ωραία να πέφτεις, αν αντέχεις να πέφτεις.Ισως μάθεις να πετάς τελικά...

Anonymous said...

Για όλα υπάρχει ένα τίμημα,για κάποια αξίζει τον κόπο και τον πόνο.Όχι όμως για όλα,δε νομίζεις...

Κατα τα άλλα καλά; Το τελευταίο σου σχόλοιο στον poemius με βρίσκει απόλυτα σύμφωνη.
Περιμένω πρόσκληση για Πρωτοχρονιά
(ελπίζω,είμαι και ευαίσθητο παιδί-εκτός από ανορθόγραφο- και θα πληγωθώ αν δε με καλέσετε).

psarog said...

Κάπως έτσι είναι...Αλλά αν γνωρίζαμε εκ των προτέρων τι αξίζει και τι όχι, νομίζω πως η ζωή θα ήταν πολύ βαρετή...
Λοιπόν, εννοείται πως την πρωτοχρονιά σε περιμένουμε...

Anonymous said...

...η καρδιά πάντα ξέρει τι αξίζει και τι όχι,στο βάθος...χρειάζεται απλώς ησυχία για να την ακούσεις.Είναι όμως φορές, που μας αρέσει να ζούμε στο ψέμα μας...
(προσωπικά μιλάω,έ...)
Όσο για την Πρωτοχρονιά,δυστυχώς δεν βρίσκουμε λύση με τον Ηλία και τη Βιβή.Μακάρι να ήταν πιο εύκολο,το θέλαμε πολύ.Πάντος ευχαριστώ έστι κι αλλιώς.

psarog said...

Εεεεε, και ήθελα τόσο πολύ να ξεστομίσω "Είναι πολλά τα λεφτά Άρη" και να έχει νόημα...
Λοιπόν, φέρε τα παιδιά και 2 δραμαμίνες και είμαστε ΟΚ :)