Wednesday, November 26, 2008

Σκέψεις Αθανασίας - Μ.Κ.

Σε ελεύθερη μετάφραση...

- Δεν υπάρχει κάτι πιο λυπηρό από το να βλέπεις έναν άνθρωπο να τρώει μόνος του σε ένα εστιατόριο

- Δίχως εμπόδια είναι αδύνατο ένας έρωτας να γίνει ερωτική ιστορία

- Τι είδους δώρο παίρνεις σε έναν φίλο? Κάτι που αγαπάς ή κάτι που λατρεύει? Το πρώτο φυσικά! Γιατί στην αντίθετη περίπτωση θα νιώσεις ανειλικρινής, θα σε κυριεύσει το δυσάρεστο συναίσθημα ότι το δώρο δεν ήταν παρά μια δωροδοκία, μια προσπάθεια κολακείας. Σε τελική ανάλυση, η επιθυμία να δωρίσεις κάτι προέρχεται από αγάπη, από τη θέληση να δώσεις ένα κομμάτι του εαυτού σου, ένα κομμάτι της καρδιάς σου. Κι ας πεταχτεί το δώρο στα σκουπίδια τη στιγμή που θα γυρίσεις την πλάτη σου.

7 comments:

poemius said...

θα είμαι σκληρός μαζί σου psarog, αν διαφωνήσω κάθετα με το τελευταίο?
Το παρουσιάζει όμορφα, δεν μπορώ να πω. Αλλά η επαγωγική του σκέψη είναι λίγο αυθαίρετη. Η επιθυμία να δωρίσεις κάτι προέρχεται από αγάπη, από τη θέληση να δώσεις κάτι μοναδικό. Κάτι που ενδεχομένως δε θα μπορούσε να αποκτήσει. Κάτι που λατρεύει και θα τον κάνει χαρούμενο έστω και για μια στιγμή. Κάτι που το αγοράζεις ή το φτιάχνεις με όλη σου την καρδιά, δείχνοντας πως εκτιμάς απόλυτα αυτό που εκείνος θεωρεί σημαντικό, παραμερίζοντας τον εγωισμό σου για λίγο. Κάτι που θα το κρατήσει για πάντα, για να του θυμίζει πως κάποιος τον αγαπάει.

psarog said...

Δεν είσαι σκληρός. Απλά απατημένος.
Για αυτό θα είμαι εγώ σκληρός.

Αν δωρίσεις κάτι του δικού σου γούστου, δε θα είναι μοναδικό?
Η πράξη του να δώσεις κάτι που δε θα μπορούσε να αποκτήσει, δεν είναι μια μορφή ελεημοσύνης?
Γιατί να μην παραμερίσει ο άλλος τον εγωισμό του και να εκτιμήσει αυτό που εσύ θεωρείς σημαντικό? (εσύ το έχεις ήδη κάνει αυτό ξοδεύοντας χρόνο, κόπο, σκέψεις και ενδεχομένως χρήματα)


Τι θα ήταν πιο ενδιαφέρον, πιο συναρπαστικό? Να σου πάρω ένα βιβλίο του αγαπημένου σου συγγραφέα και να το απολαύσεις? Ή να σου πάρω ένα βιβλίο του δικού μου αγαπημένου συγγραφέα, που τυγχάνει να απεχθάνεσαι, και να το μισήσεις προσπαθώντας, όμως, παράλληλα να με καταλάβεις?

poemius said...

ΟΚ, λοιπόν. Η μοναδικότητα δέχομαι ότι βρίσκεται στη σφαίρα της υποκειμενικότητας.
Η έννοια της ελεημοσύνης είναι ατυχής, διότι χρησιμοποιείται μόνο για είδη πρώτης ανάγκης προς κάποιον φτωχό. Εγώ μίλησα για κάτι, που είναι τόσο πολύ "εσύ", που θα το αποκτούσες αυτονόητα, αν είχες τη δυνατότητα. Αν στο δωρίσει λοιπόν κάποιος που απλά μπορεί οικονομικά ή βρήκε κάπως τον τρόπο, θα σε κάνει απλά ευτυχισμένο (δε θα σε βοηθήσει να επιβιώσεις).
Αντιστρέφοντας λοιπόν το κατά τα άλλα συμπαθές παράδειγμά σου, θα σου πω το εξής. Μέρες πριν τη γιορτή σου, θα ψάξω για κάτι μοναδικό των REM να σου χαρίσω. Ψάχνοντάς το, θα μάθω τους REM ακόμα κι αν τους μισώ, θα αφιερώσω χρόνο και τελικά θα βρω στο internet το προσωπικό ημερολόγιο του Stipe. Αν τώρα προτιμούσες τον πρώτο προσωπικό δίσκο του Ταμπάκη που τόσο με διασκεδάζει (και που δε θα αφιέρωνα πάνω από ένα λεπτό να σκεφτώ μιας και είναι αγαπημένος μου)πάω πάσο.
Με λίγα λόγια προσπαθώ να σου πω, ότι είναι πιο όμορφο να προσπαθήσω να σε ψάξω και να σε καταλάβω, διαλέγοντας επί ώρες ένα δώρο κατάλληλο για σένα και όχι βάζοντάς με εσύ σε αυτή τη διαδικασία με το έτσι θέλω.

Υ.Γ.1 : "Γιατί να μην παραμερίσει ο άλλος τον εγωισμό του και να εκτιμήσει αυτό που εσύ θεωρείς σημαντικό?" Sorry psarog αλλά πιστεύω πως αυτή η αντ-ερώτηση είναι απλά...ο εγωισμός.

Υ.Γ.2 (και σημαντικότερο) : Είναι πραγματικά πολύ σημαντικό να δίνεις ερεθίσματα για διαλόγους. Γυμνάζουμε τη σκέψη μας, δυναμώνουμε το λόγο μας και ενίοτε αλλάζουμε τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα.

psarog said...

ελεημοσύνη - κάθε έμπρακτη εκδήλωση ενός συναισθήματος αγάπης και συμπάθειας για συνάνθρωπο που δυστυχεί.
Αν δε σε ικανοποιεί αυτό, τότε μπορείς να το βάλεις ως "ελεημοσύνη".

Παίρνοντας το συμπαθές αντίστροφο παράδειγμα σου: αν ψάξεις ώρες, μέρες για κάτι που μου αρέσει από τους R.E.M., τότε το πραγματικό δώρο το κάνεις στον ίδιο σου τον εαυτό! Λαμβάνεις μια σπάνια χαρά μαθαίνοντας μια μικρή πτυχή μου, αποκρυπτογραφώντας ένα κομμάτι του μυαλού μου!

Και τέλος, έχοντας ως δεδομένο μια αμοιβαία σχέση σεβασμού, δεν έχεις το δικαίωμα να το βαφτίστεις "διαδικασία με το έτσι θέλω". Είναι απλά ένα ερέθισμα.

ΥΓ1. "... δείχνοντας πως εκτιμάς απόλυτα αυτό που εκείνος θεωρεί σημαντικό, παραμερίζοντας τον εγωισμό σου για λίγο...". Εσύ υπονόησες δε πρέπει να θιχτεί ο εγωισμός του προσώπου που λαμβάνει.

ΥΓ2. Άλλαξες?

psarog said...

Ορίστε, με ζάλισες στο τηλέφωνο "ο Πάμπλο και ο Πάμπλο" και χάνω και λέξεις..

(Οι αφελείς θα νομίζουν Πικάσο)

poemius said...

Θα αντιμετωπίσω λοιπόν την απάντησή σου σαν ένα ποίημα.
Για τις πρώτες δύο στροφές δε θα σχολιάσω κάτι, γιατί τα ίδια ακριβώς σου είχα γράψει κι εγώ. Άρα συμφωνούμε και κάπου.
Στην τρίτη στροφή θα συμφωνήσουμε και πάλι. Ήταν όντως υπερβολική η φράση.
Όσον αφορά την τέταρτη στροφή σου, το εξέλαβες λάθος. Εγώ δεν υπονόησα κάτι τέτοιο. Απλά σου είπα ότι το βρίσκω εγωιστικό, ακόμα και όταν επιθυμώ να δωρίσω κάτι σε έναν φίλο μου, να σκέφτομαι πράγματα που αρέσουν σε μένα. Ρίχνοντας πάντως μια δεύτερη ματιά στα λεγόμενα του Κούντερα, θα κάνω λίγα μέτρα πίσω από την αρχική μου τοποθέτηση για τον εξής λόγο: Αν με το "να δώσεις ένα κομμάτι του εαυτού σου, ένα κομμάτι της καρδιάς σου" εννοεί (πάνω στο παράδειγμά σου) ότι θα μου δωρίσεις το αγαπημένο σου βιβλίο, με το οποίο έχεις δεθεί συναισθηματικά, το οποίο έχεις χιλιοδιαβασμένο και υπογραμμισμένο και αποτελεί ένα κομμάτι της ψυχής σου και ένα από τα δέκα αγαπημένα αντικείμενα που έχεις αποκτήσει, τότε συμφωνώ ότι είναι πραγματικά συναρπαστικό. Και δεν πρόκειται να το πετάξω ποτέ. Θα επιμείνω όμως ότι δεν το βρίσκω συναρπαστικό να μου το "πάρεις" όπως ανέφερες εσύ.
Τέλος την απάντηση στην πέμπτη στροφή, θα την καταλάβεις μόνος σου, όταν λάβεις για δώρο το μαγικό χαρτάκι του ναού, για τη φιέστα το Μάιο. :)

Angelique Prague said...
This comment has been removed by the author.